Out of Space: ruimte geven

Het is geen maandag zoals alle anderen. Vandaag doe ik niet mijn plicht op kantoor, maar ontbijt ik in de ochtendzon. Ik kies om tijd te nemen voor mezelf, mijn echte ik en de rollen van zakenvrouw, moeder en mijn andere zorg-rollen even naast me neer te leggen.

De zon op je gezicht voelen, echt proeven van wat er op je bord ligt, genieten van een zoete aardbei, die rol speel ik maar al te graag! Mijn batterij laadt weer helemaal op.

Even minder serieus...het doet me denken aan de “ruimteweek” op school. Arthur erfde zijn interesse voor de ruimte alvast niet van vreemden. Onlangs kocht ik hem voor kerst een prachtig boek waarvan het echt smullen is om er uit voor te lezen en samen bij te leren :-)

Maar als je leest over de uitgestrektheid van het heelal, kom je de grenzen van je denken tegen. Ja, ik kan er echt zelfs gek van worden. Hoe kan het zijn dat in deze oneindige plek van tijd en ruimte, net onze aarde zich op deze positie bevindt? Net met voldoende afstand tot de zon om niet verschroeid te worden door haar stralen, maar toch voldoende ver om haar warme gloed te voelen? Hoe kan het zijn dat deze aarde met haar dikke atmosfeer me beschermt om van dit moment te kunnen genieten?

Hoe kan het zijn dat we zo nietig zijn in dit heelal en toch het privilege hebben om op deze unieke planeet te mogen rondwandelen? Dit zet mij alvast met mijn 2 voetjes op de

grond! Het is een voorrecht hier te mogen zijn, op deze toevalstreffer Out of Space.